To the main content To the footer

Ik vind het nu al kut dat het voorbij is

L’Amour Toujours
Tue 11 Oct ’22 - Fri 3 Feb ’23
Een nostalgisch avondje gezellig bij de pakken neerzitten.  
Tue 11 Oct ’22
-
Fri 3 Feb ’23

Een tijdreis door heden, verleden en toekomst waarin Leon en Lilou via Tamagotchi’s, vliegende auto’s en je MSN crush door de derrie-douche de diepte in duiken en boven komen met vragen als: Waar is nostalgie eigenlijk goed voor? Is het een troostrijk en veilig gevoel? Of is het juist iets wat ons tegenhoudt om vol overgave de toekomst tegemoet te gaan? 

Nu je groot bent, wat is nou eigenlijk écht je lievelingskleur? En heb je al geaccepteerd dat je niet meer kan worden wat je later wilde worden? 

Dit is de derde theatervoorstelling van L’Amour Toujours die met dit team wordt gemaakt. Eerder speelden zij Lessen van een hert in het Amsterdamse Bostheater, een voorstelling waarin ze samenwerkten met documentairelegende Frans Bromet en de voorstelling Samenkomst in positieve sfeer over het belang van feest. Deze voorstelling werd gespeeld in nachtclubs die leeg stonden vanwege de corona crisis.

  • Duur: 75 min.
  • Let op: deze voorstelling bevat stroboscopische effecten

Credits

Credits

Gemaakt door Leon Brill, Lilou Dekker, Randa Peters en Teun Smits Productie Maaike Postma Techniek Mathisse Coornaert Zakelijk leiding Marten Oosthoek

In de pers

Over Samenkomst in positieve sfeer:
“Grappige en rake bespiegelingen over de hang naar opwinding. Dekker en Brill zijn goede performers” ★★★★ Hein Janssen, de Volkskrant

“Steeds schetsen Brill, Dekker en regisseur Randa Peters prachtige, komische beelden”
Eva van der Weerd, Theaterkrant

Over Lessen van een hert:
“Onder de inmiddels steeds donkerder wordende bomen speelt Lilou Dekker een jonge vrouw die tien jaar was toen Juno von Schulz, de dochter van haar moeders beste vriendin, werd geboren. Dat prille meisje was zo mooi en groeide uit tot een schoonheid, die bij Lilou jaloezie opwekt. Dat is de harde ondertoon van een uiterst gevoelige, briljante voorstelling.”
Kester Freriks, Theaterkrant