Julidans: "Bless the Sound that Saved a Witch like me"

“Bless the Sound that Saved a Witch Like Me” klinkt als een noodkreet die ons wakker schudt voor de vele crises van deze tijd: geopolitiek, ideologisch en ecologisch. In een fysieke en sonische reis voert Sati Veyrunes het publiek mee in een zoektocht naar schoonheid, harmonie en urgentie. Ze beweegt moeiteloos tussen verschillende gemoedstoestanden en laat de grenzen tussen geslachten vervagen, terwijl ze zich transformeert in moeder, jongeling of wezen. Figuren die even krachtig als kwetsbaar zijn.

In deze solo stelt choreograaf Benjamin Kahn de schreeuw centraal. Niet als uiting van louter emotie, maar als krachtig middel om een vitale impuls opnieuw toegankelijk te maken: rauw, eerlijk en vol zeggingskracht. De schreeuw is een intieme, instinctieve daad die directe empathie oproept, of hij nu voortkomt uit woede, plezier, pijn of stilte. Toch deinzen we er vaak voor terug: te luid, te heftig, te ongepast. Deze performance nodigt uit om dat ongefilterde geluid niet alleen te horen, maar ook te begrijpen en te omarmen.

“Bless the Sound that Saved a Witch Like Me” is het laatste deel in een reeks dansportretten waarin Benjamin samenwerkt met verschillende performers om hun verhaal, lichaam en stem zichtbaar te maken. Na Sorry, But I Feel Slightly Disidentified... (met oud Frascati-maker Cherish Menzo) en The Blue Hour (met Théo Aucremanne), werkt hij in dit project samen met performer Sati Veyrunes en componist Lucia Ross. Gaandeweg wordt de reeks steeds meer gedragen door vrouwen die zich krachtig en autonoom weten te positioneren. Een kracht die Benjamin diep inspireert.

Benjamin Kahn heeft eerder gewerkt met onder anderen Nicole Beutler, Frédéric Flamand, Maud Le Pladec, Philippe Saire en Alessandro Sciarroni. Zijn werk is intens, zintuiglijk en maatschappelijk betrokken.