Rest in pieces.

Dat wat het publicatie-stadium bereikt, is vaak hetgeen dat al gebeurd is, wat al ‘gerepeteerd’ en gepresenteerd is. Als we publicatie beschouwen als iets ‘publiek maken’ in een bredere context en in doorlopende en tegenwoordige tijd, kunnen we met deze logica spelen. De resultaten van dit onderzoekslab worden opgevoerd in een open evenement bij Frascati, waarbij het archief wordt voorgesteld als een live gelegenheid om te oefenen met bewerken als een vorm van performance.

Archieven worden vaak gezien als een plek om het verleden in te bewaren, die dingen die de tand des tijds doorstaan. Rebecca Schneider vergelijkt archieven met botten, vanwege hun fixatie op het vaste en onveranderlijke. Botten, dat wat overblijft wanneer het vlees is ontbonden, symboliseren eeuwigheid. Als een soort tombe beschermt het archief deze stukjes permanentie en vergeet daarbij het zachte, levende vlees dat hen ooit omhulde. Door die hang naar opbergen en catologiseren, gaan archieven voorbij aan de vergankelijkheid en veranderlijkheid van het leven. Ze bewaren de botten maar laten het vlees – de bron van alle beweging, verandering en levenskracht - wegsterven.

Hoe kunnen we het archief nieuw leven inblazen, als een ruimte in continue beweging, die reageert op de behoeften van nu, in plaats van als een statische collectie gegevens? Maakt alleen al het openen en herzien van archiefmateriaal nieuwe manieren van creatieve expressie mogelijk? Kan het de grens tussen heden en verleden doen vervagen? Welke mogelijkheden onstaan er als we archiefmateriaal in een andere context plaatsen, om zo tot nieuwe inzichten, gesprekken en kunstvormen te komen?

In Uncreative Writing vraagt Kenneth Goldsmith zich af wat de zin is van het maken van nieuw werk terwijl, in zijn woorden, “alles al is geschreven”, en het internet een oneindig archief aan bruikbaar materiaal biedt. In plaats van nog meer tekst te creëren, stelt hij iets anders voor: om bestaande taal te gebruiken als ruw materiaal, als bron om uit te putten. Kopiëren, plakken, bewerken, samplen en cureren worden de tools voor het informatie-tijdperk. Deze aanpak maakt van creatieve processen een vorm van management in plaats van uitvinding. Het gaat over het doorspitten, organiseren en opnieuw contextualiseren van de overweldigende hoeveelheid informatie die we tot onze beschikking hebben. Met deze “bewerkings-technieken” kunnen we nieuwe vormen van creativiteit ontwikkelen in een tijd die wordt gekenmerkt door overvloed en verzadiging.