yurodifice - Nazar Rakhmanov
Vandaag de dag is er geen Russisch lied dat niet over oorlog gaat. De imperialistische onderdrukking laat de Russische burgers midden in een fundamentele identiteitscrisis. Dezelfde mens wordt tegelijk slachtoffer en agressor, het gevoel van "ik" verdwijnt en wat overblijft is innerlijke woede, wanhoop en verdriet. In deze situatie biedt de dwaas (‘’yurodiviy’’, ‘’skomorokh’’) als enige een vorm van verlossing en zuivering. In een spel van gekte en somberheid staat hij symbool voor heilige macht, opoffering en vrijheid. De Tataars-Russische choreograaf Nazar Rakhmanov onderzoekt in samenwerking met queer-punkmuzikant Leonid Kotel'nikov (aka fake_trailers) in deze theater-video- performance de gevolgen van het innerlijk gebroken en ontheemd te zijn.
Nazar Rakhmanov (SNDO, ATD 2022) / Frascati Producties
Nazar Rakhmanov (Votkinsk, 1991) is een Tataars-Russische dansmaker. In 2009 haalde hij zijn bachelor in ‘Comparative Religious Studies’ aan de universiteit in Moskou, waar hij in het bijzonder interesse ontwikkelde voor de hindoeïstische cultuur en de religieuze kundalini yoga traditie. In 2010 begon hij zijn bewegingspraktijk als assistent danstherapie voor mensen met speciale behoeften. Na in aanraking te zijn gekomen met het nomadisch butoh theater en hedendaagse dans, besloot hij in 2018 naar Nederland te komen om zijn onafhankelijke praktijk te verdiepen.
In 2022 haalde hij zijn bachelor aan de SNDO-opleiding van de Academie voor Theater en Dans. Tijdens zijn studie ging hij als stage naar het eiland Java om kennis te maken met de uitbundige traditie(s) van de ‘Jaranan’ trance dans rituelen, die een grote impact maakten op zijn praktijk. Duisternis, lichtspectrums, schermen, rituelen, dierlijkheid, ‘anders-zijn’ en ‘het onzichtbare’ zijn de onderwerpen en middelen van zijn lopende, interdisciplinaire, artistieke onderzoek.
A divine aversion to DYING - Just van Bommel
“I’m strapped to a table
I’m naked
There’s nothing to be ashamed of
I feel comfortable in this situation
Almost bored
If you endure something long enough
Everything
becomes bearable”
Een zielig celletje beweegt zich 2 miljard jaar lang voort in een oneindig levenloos universum, zonder ook maar iets te doen. De cel klontert samen met andere zielige cellen tot een homp van meerdere cellen. Die klont evolueert zich langzaam tot een bewegend stuk vlees. Het stuk vlees ontwikkelt zich tot een door gemuteerde aap. Die door gemuteerde apen konden zich toen al niet indenken dat het hard bevochten bewustzijn ooit ophoudt, en bedachten een god. Please god! Take me! Take me! Maar god ligt, al bloedend uit haar hoofd, op de grond en het maakt eigenlijk niet uit. We houden het zekere voor het onzekere en hebben haar van de troon gestoten. Thank you for warming the seat.
A divine aversion to DYING is een donker-absurdistische voorstelling over onze eindigheid en ons onvermogen ons voor te stellen hoe het is om niet te bestaan.
Just van Bommel (Toneelacademie Maastricht 2022,), Diane Mahín (Toneelacademie Maastricht 2022 / Sandberg Instituut 2024) / Frascati Producties
Just van Bommel (Groningen, 1999) studeerde in 2022 af als Performer aan de Toneelacademie Maastricht. Daarna maakte hen samen met Laila Claessen en Lieke van der Vegt de voorstelling The Midnight Special voor het Boslab Theaterfestival 2022. De afstudeervoorstelling Het Showtje, een co-creatie met Emma van den Elshout, is door Via Rudolphi uitgekozen als een van de drie voorstellingen van Het Debuut 2022 en toert momenteel door heel Nederland.
Op een lichte, persoonlijke en soms melodramatische manier probeert Just zware onderwerpen aan te kaarten, die op die manier misschien minder zwaar zullen voelen. In deze voorstelling werkt Just samen met Diane Mahín (Master Toneelacademie Maastricht 2022 & Sandberg Instituut 2024), een Nederlands-Iraanse kunstenaar met een achtergrond in sociologie. Haar verhouding tot de dood en het niets sijpelt onontkoombaar door haar beeldende en auditieve werk. Ze zet de materialiteit van een menselijk lichaam in, ofwel van het publiek, ofwel van de performer, ofwel van haarzelf, als een medium om zich te verhouden tot eindigheid.
Just en Diane ontmoetten elkaar op de Toneelacademie Maastricht. Al snel merkten ze een gedeelde fascinatie met de dood, als een soortelijke smaak in absurdistische humor.
