The Poverty of Lived Experience: Sleep /wi/th a/n ey/e o/pe/n and/ you/ will/ see /your/self

Zich herinnerend hoe ze het gedicht op de basisschool moest analyseren, onthouden en reciteren, ontleedt Betina Abi Habib de structuur, lexicon en het ritme om zo een serie verbeeldingen te reconstrueren waarin ze ‘zichzelf kan terugzien’. Met dit werk onderzoekt Abi Habib aan de hand van het leven van een gedicht en de wijze waarop zij ermee verbonden is geraakt, de dynamische relatie tussen taal en affectie, vertaling en interpretatie, herinnering en de maakbaarheid van ervaringen.

On the poverty of lived experience

In de huidige tijd van het kapitalisme zijn ervaringen vercommercialiseerd geraakt, en moeten constant gevaloriseerd worden, verkocht, gekocht, verhandeld. Althans, wanneer men accepteert dat de logica van het marktkapitalisme ieder aspect van het leven heeft gekoloniseerd, en dat de ervaring van het menselijk leven de fundamenten vormt voor het rauwe materiaal – en de producten – van systematische exploitatie.

Feministische bewegingen hebben ons er door de geschiedenis heen op gewezen dat het persoonlijke en het politieke – of structurele – niet van elkaar gescheiden kunnen worden. En inderdaad, het persoonlijke is politiek, maar niet louter in de zin dat het is opgenomen in politieke discoursen. In plaats daarvan is het persoonlijke onvermijdelijk politiek omdat het persoonlijke gebonden is aan bestaande structuren van taal, economie, en de materiele condities waarin we leven.

Met andere woorden: persoonlijke affecties zijn geenszins een private zaak. Maar hebben we niet altijd geleerd om het wel zo te zien? Zijn we niet juist geneigd om te geloven dat onze ervaringen onze eigen, persoonlijke eigendommen zijn, ervaringen die onze waarde (mede)bepalen op de kapitalistische concurrentiemarkt? Worden we niet dagelijks geconfronteerd met de verplichting om onze levens, onze affecties en ons lijden te managen als een ondernemer van onze eigen ervaringen, waarbij we meten wat winst genereert, productief is, het waard is om te tonen, of onze eigenheid benadrukt?

Kunstenaars worden (mogelijk) het meeste beïnvloedt door deze verplichting. Verdeeld als zij zijn tussen het weergeven van hun eigen, doorleefde ervaring en de onthouding daarvan, is de vraag van welke andere strategieën zij zich kunnen bedienen om te kunnen gaan met de verarming van de doorleefde ervaring, de neiging van het kapitalisme om menselijke affecties te kapen, en de mogelijkheden van hun eigen radicale kritiek?

In de serie Over de armoede van de doorleefde ervaring, ontwikkeld door onderzoeker Mohamad Dib, schijnen we ons licht op de gedurfde, zelf-reflectieve en performatieve kunstpraktijken die erop gericht zijn om deze vragen te beantwoorden, terwijl ze de taal inzetten om de affectieve structuren van het heden te ontmaskeren, net als de materiele condities die deze structuren produceren. Het is niet nodig om je vooraf op te geven voor deze serie, iedereen is welkom. Let op: de voertaal is Engels.