Ik stond in een kutvoorstelling, maar mijn haar zat wel heel goed

Ik mag toch ook wel eens wat zeggen 
Het zijn toch niet alleen de schrijver, de regisseur, de dramaturg en de zakelijk leider die wat mogen zeggen 
De actrices, mogen die niets zeggen? 
 
Ze zijn 42 jaar, actrice en hebben menig theater en schouwburg bespeeld. Die prachtige zalen, de heerlijke achtertonelen, de achteringangen en artiestenfoyers, ze hebben ze allemaal gezien. Nu zitten ze in een wachtkamer, de schrijver zegt kleedkamer, maar dat is ook een soort van wachtkamer natuurlijk, je wacht en je wacht terwijl er op je wordt gewacht.  
 
Ze hebben tekst, zijn geregisseerd, geschminkt en gekapt, dragen een kostuum en willen zich uitspreken. Het theater lijkt daarvoor de perfecte plek. Daar kan en mag immers álles gezegd worden. Het toneel is een vrijplaats om dat te zeggen wat je in het normale leven niet kunt zeggen, dat zegt de regisseur ook. Maar wat hebben ze eigenlijk te zeggen, deze actrices van de kleine zaal die af en toe ook in de grote zaal staan? 
 
‘Ik stond in een kutvoorstelling maar mijn haar zat wel heel goed’ is een ode aan de actrice. Een confronterende en tragikomische voorstelling waarin drie actrices in een scherpe dialoog hun eigen rol bezien. Ze gaan in verzet tegen het systeem waarin ze gevangen zitten. Of waarin ze zichzelf gevangen houden. Lukt het om er aan te ontsnappen? Hun machteloosheid is zowel schrijnend als geestig.  

Wanneer kunnen wij gaan slapen 
We zijn aan het werk
Kutwerk
Kutwerk maar prachtig werk
Weet je waar ik echt bang voor ben? 
Dat ik dit altijd zo moet blijven leven