Wat hebben matrassen, opblaasfruit en nepbloed met elkaar gemeen?
Het klinkt als het begin van een uitdagend raadsel, maar deze uiteenlopende elementen spelen elk een belangrijke rol in drie producties die binnenkort bij ons te zien zijn.
Drie voorstellingen, drie unieke stemmen, en één gezamenlijke zoektocht naar de grenzen van identiteit, vrijheid en zelfexpressie. We Play So Hard It Hurts, PEEKABOO en Blood Show brengen thema’s als queerness, sensualiteit, en herontdekking op een inventieve en prikkelende manier naar ons podium. Wat betekent het om jezelf te zijn in een wereld vol verwachtingen? Hoe vinden we verbinding in de vluchtige en complexe relaties die ons vormen? En hoe kunnen theatrale ruimtes worden omgetoverd tot plekken waar taboes verdwijnen en nieuwe perspectieven ontstaan? Tijd om ze even onder de loep te nemen.
We Play So Hard It Hurts – Fernando Troya gebruikt tien matrassen als een voortdurend veranderend decor dat een fysieke dialoog aangaat met het lichaam. Deze fysieke dynamiek versterkt de autobiografische reis waarin hij queer identiteit, intimiteit en het concept van spelen verkent. Geïnspireerd door de cruisecultuur en de allegorie van Peter Pan, creëert hij een krachtige metafoor voor de spanning tussen volwassen worden en het verlangen naar vrijheid.
PEEKABOO – Maxime Dreesen brengt een ode aan queer sensualiteit en fluïditeit in een universum dat de grenzen tussen disciplines vervaagt. Die neemt je mee naar een surrealistische sekspeeltuin vol opblaasfruit en kleurrijke karakters, waarin we worden uitgenodigd seksualiteit opnieuw te ontdekken.
Blood Show - En dan is er Blood Show, een explosieve trans viering van de destructie die nodig is om iets nieuws te creëren. Ocean Hester verkent in deze performance de rauwheid van transformatie met een eindeloze stroom van nepbloed en fysieke intensiteit. Het werk confronteert ons met de grenzen van ons lichaam en de kracht van destructie als een proces van wedergeboorte.
Deze drie voorstellingen verkennen seksualiteit, identiteit en transformatie, met het lichaam als zowel expressiemiddel als terrein van ontdekking. We Play So Hard It Hurts tast de grens af tussen intimiteit en vrijheid in een steeds veranderend landschap van matrassen. PEEKABOO onderzoekt verlangen en nieuwe vormen van contact, geïnspireerd door de fluïde dynamiek van cruising. In Blood Show wordt het lichaam een slagveld van wedergeboorte en zelfcreatie, waar Ocean Hester destructie inzet om ruimte te maken voor een nieuwe manier van zijn. In al deze werken is verandering geen doel, maar een voortdurende, fysieke en existentiële zoektocht naar vrijheid. Ze dagen ons uit om te breken met het bekende, het ongemakkelijke te omarmen en opnieuw te ontdekken wie we kunnen zijn.
