Double bill: Sartre zegt Sorry & My name is Rachel Corrie

Sartre zegt sorry

Sommige meisjes vallen op de verkeerde mannen, Laura van Dolron valt op de verkeerde filosofen. Al jaren komt de beroemde filosoof Jean-Paul Sartre Laura van Dolron opzoeken om haar om de oren te slaan met grote woorden als vrijheid en verantwoordelijkheid.

Dit keer loopt het echter anders. Sartre staat niet op uit zijn graf om Laura streng toe te spreken, maar om zijn excuses aan te bieden. Sartre kan het niet langer aanzien. Hij MOET het een en ander rechtzetten. Hij voelt zich verantwoordelijk voor het losgeslagen individualisme. Wat volgt is een verfrissende brainwash en een onhandige maar oprechte poging tot engagement.

My Name is Rachel Corrie

De Amerikaanse studente Rachel Corrie vertrok op 23-jarige leeftijd naar de Gazastrook om Palestijnse burgers te helpen in het conflict met Israël. Toen zij zich in Rafah als levend schild opstelde voor een huis dat het Israëlische leger plat wilde walsen, werd ze overreden door een bulldozer. Volgens het leger was het een ongeluk. Omstanders dachten daar anders over. De theaterbewerking My Name is Rachel Corrie van de Britse acteur Alan Rickman en toneelschrijfster Katherine Viner is gebaseerd op de dagboeken en correspondentie van Rachel Corrie. Het stuk veroorzaakte in Engeland (première 2005) en Amerika veel commotie vanwege de politieke lading en uitgesproken stellingname.

Laura over Rachel Corrie:

"Aan de ene kant geeft Rachel me het gevoel dat wat ik doe, namelijk theater maken, niet genoeg is. Het gevoel dat ik net als zij de wereld in moet gaan om hén te beschermen die dat zelf niet kunnen. Aan de andere kant geloof ik dat theater op zijn best is als het ons kennis laat maken met mensen als Rachel. Mensen die ons hoop geven en inspireren. Natuurlijk heeft elk verhaal twee kanten. Rachel Corrie daagt ons uit te kiezen. Van haar alleen een martelaar maken zou te gemakkelijk zijn. Juist omdat zij is zoals jij en ik."